Je bent een ondernemende vrouw met een actief (sociaal) leven. Je hebt een gezin, een drukke en verantwoordelijke baan waar je er bent voor anderen. Je zorgt. Je regelt. Je vangt op. Voor je collega’s, je kinderen, je partner, je ouders, vrienden. En dat doe je goed.
Daar werd je voorheen altijd blij van, maar nu voelt dat heel anders. Toch blijf je alles doen zoals je het altijd gedaan hebt – op de automatische piloot. Het gaat wel, maar het stroomt niet.
Een goede vriendin vertelt dat ze haar baan heeft opgezegd om iets te gaan doen wat écht bij haar past. Ze straalt. Je voelt bewondering — en jaloezie. Want diep van binnen weet je: dit had jij ook gewild.
Je had de mogelijkheden, de opleiding, de ideeën. Maar je hebt je aangepast. Je hebt gezorgd. Je hebt gekozen voor zekerheid. En nu vraag je je af: waar ben ik zelf gebleven in dit alles?
Je organiseert het afscheid van een collega. Net als het cadeau voor de zwangere, de kerstborrel, het teamuitje. Op je werk ben jij de vrouw die altijd alles regelt. Thuis is het niet anders: jij bent degene die de agenda van het gezin overziet, de afspraken maakt, de verjaardagen plant.
Je bent zichtbaar — in het werk, thuis, sociaal. Maar nooit als de persoon die je werkelijk wilt zijn. Altijd in dienst van anderen, van wat er van je verwacht wordt. En het voelt niet eens als je persoonlijke keus.
Je moeder gaf alles voor haar gezin. Ze regelde, zorgde, hield alle ballen in de lucht. Jij zag dat en dacht: dat ga ik anders doen. Je wilde kiezen voor jezelf. Gelijkwaardigheid. Je eigen pad.
Maar nu, jaren later, besef je: ik ben precies hetzelfde gaan doen. Niet omdat je moest, maar omdat het zo gegroeid is. En ineens begrijp je haar beter — en jezelf minder. Hoe ben ik hier in terecht gekomen?
Het is zondagavond. Je kijkt naar de week die komt. Je partner gaat op zakenreis. Zijn spullen heb je klaargelegd en je checkt of zijn paspoort op oplaadkabel erbij liggen.
De kinderen hebben tentamens, training, afspraken. Jij weet alles. Jij regelt alles. Jij vangt alles op. En je voelt: ik sta er alleen voor.
Maar je weet ook: hij is niet de schuldige. Ik ben zélf degene die altijd de verantwoordelijkheid heeft gepakt. Die het allemaal is gaan doen. Omdat ik er goed in ben. Omdat ik dacht dat het moest.
Je zit ’s avonds op de bank. Het huis is rustig, de dag is voorbij. En ineens komt de gedachte: is dit het nou? Je hebt hard gewerkt aan alles wat je hebt: een gezin dat draait, een baan waarin je ertoe doet, een sociaal netwerk waar je iets voor betekent.
Maar diep van binnen weet je: ik leef niet zoals ik eigenlijk wil. En het vooruitzicht dat dit nog járen zo doorgaat, maakt je onrustig en ontevreden. Je denkt: als ik nú niet iets anders ga doen, dan blijft het zoals het is. Dan blijf ik in dit patroon hangen. En dan weet straks niemand wie ik echt ben — zelfs ik niet.
Tuurlijk, je bent trots op wat je hebt opgebouwd. Je hebt een gezin, een baan, een sociaal leven dat draait. Aan de buitenkant klopt het plaatje. Maar jij weet beter. Want diep van binnen voel je al een tijd dat er iets niet klopt. Dat jij als mens – als wie jij écht bent – al jaren op de achtergrond leeft.
Je zorgt, regelt en faciliteert. Zonder dat iemand het van je vraagt. Je bent zó goed geworden in pleasen, dat niemand het meer ziet. Zelfs jij niet altijd.
Ergens weet je: ik heb iets te doen in dit leven. Iets dat van mij is.
Maar zolang je vast blijft zitten in het gedrag dat van je verwacht wordt – het brave meisje, de sterke vrouw, de stille kracht – komt de echte jij nooit aan bod.
Als je nu niet aan de slag gaat met de patronen die jou gevangen houden in het gedrag dat van je verwacht wordt, dan blijf je tot je dood precies zo leven als je nu doet. Je leeft dan wel – maar niemand zal ooit écht zien wie jij bent.
Zelfs jij niet.
Dit is het moment waarop je kiest: blijf ik wie ik moest zijn — of word ik eindelijk wie ik echt ben?
Wil je inzicht in wat jou tot nu toe heeft tegengehouden — én wat jouw eerste stap vooruit is?
Doe dan mee aan de gratis mini-training:
In deze gratis mini-training ontdek je: