Vroeger dacht ik dat pleasen gewoon bij mij hoorde. Het was zo vanzelfsprekend: zorgen dat iedereen zich prettig voelt, de sfeer goed houden, niemand tot last zijn. Als kind leerde ik al snel dat het makkelijker was om me aan te passen dan om te zeggen wat ik zelf wilde. Ik zag het bij mijn moeder en zonder dat ik het doorhad, nam ik het over. Altijd bezig met de ander, altijd bezig met harmonie. En eerlijk? Het leverde me ook veel op.
Misschien herken je het
Dat je een soort zesde zintuig hebt ontwikkeld voor wat anderen nodig hebben. Je voelt feilloos aan wanneer iemand spanning heeft, je springt in waar gaten vallen, je regelt het wel. Op je werk ben je de collega waar iedereen op kan bouwen. Thuis ben je de spil waar alles om draait. Je krijgt waardering, mensen vinden je aardig, je voelt je nodig. En dat is fijn. Het geeft een gevoel van controle, van betekenis. Je hoort erbij.
De andere kant van pleasen
Maar er zit ook een andere kant aan pleasen. Een kant die je misschien liever niet aankijkt, maar die er wel is. Want hoe meer je geeft, des te meer er van je gevraagd wordt. Hoe beter je wordt in zorgen voor anderen, des te minder ruimte er overblijft voor jezelf. Je eigen verlangens schuif je opzij, je grenzen vervagen. Je zegt ja terwijl je eigenlijk nee bedoelt. Je laadt de agenda vol met dingen die je niet voeden, maar waarvan je denkt dat ze moeten.
En op een dag merk je dat je moe bent. Niet alleen fysiek, maar ook vanbinnen. Je voelt je leeg, alsof er iets ontbreekt. Je doet alles goed, maar het voelt niet goed. Je bent zichtbaar, maar niet als jezelf. Je glimlacht, maar diep vanbinnen mis je jezelf. Je vraagt je af: wanneer was de laatste keer dat ik iets deed puur omdat ík het wilde? Wanneer heb ik mezelf voor het laatst serieus genomen?
Pleasen levert je op
- Waardering en bevestiging van anderen
- Een gevoel van controle en harmonie
- Het idee dat je nodig bent en ertoe doet
- Minder kans op conflict of afwijzing
- Een plek in het geheel – je hoort erbij
Maar het kost je ook
- Je eigen wensen en behoeften
- Energie en levenslust
- Duidelijke grenzen en rust in je hoofd
- Echte verbinding met jezelf (en uiteindelijk ook met anderen)
- Het gevoel dat je leeft voor jezelf, in plaats van voor de verwachtingen van anderen
Het wrange is: hoe meer je pleast, des te leger je je uiteindelijk voelt. Want zolang je leeft naar de verwachtingen van anderen, blijft jouw eigen stem op de achtergrond. Je raakt jezelf kwijt, stukje bij beetje. En dat voel je. In je lijf, in je hoofd, in je hart.
Misschien denk je nu: maar als ik stop met pleasen, wie ben ik dan nog? Wat blijft er over als ik niet meer doe wat iedereen van me verwacht? Dat is spannend. Want pleasen is niet zomaar een gewoonte – het is een overlevingsmechanisme. Het heeft je lang geholpen, maar nu houdt het je klein.
De eerste stap is erkennen wat pleasen je heeft gebracht én wat het je kost. Pas als je dat echt durft te voelen, ontstaat er ruimte voor iets nieuws. Voor keuzes die bij jou passen. Voor leven vanuit rust, kracht en zelfleiderschap.
En weet: je hoeft het niet alleen te doen. Je mag leren om jezelf weer op één te zetten. Om te ontdekken wie jij bent, los van alle verwachtingen. Dat is geen egoïsme – dat is thuiskomen bij jezelf.
Hoe is dat voor jou? Wat levert pleasen jou op – en wat kost het je? Durf je stil te staan bij wat jij nodig hebt?
Je bent het waard om jezelf niet langer kwijt te raken.
